2011
Met mijn gezin verhuisde ik van Amsterdam naar Vinkeveen, waar ik me aanmeldde bij de lokale tennisclub. Het was liefde op het eerste gezicht. Mijn nieuwe tennisteam bestond uit vrouwen van mijn leeftijd, allemaal in zwarte sportkleding en met een zonnebril op. Zonder sport als verbindende factor had ik ze nooit leren kennen. Ik voelde me al snel thuis in mijn nieuwe dorp. In mijn onderbewuste was het zaadje voor Lapeek geplant. We bleven tijdens de competitie allemaal zwarte sportkleding dragen en tipten elkaar waar we de leukste, meest flatterende sportoutfits konden kopen, want die bleken dungezaaid te zijn.
2012
Tijdens een weekendje Antwerpen met het tennisteam ontstond er tijdens de terugreis in de auto een gesprek over sportkleding. De vraag kwam op waarom we het ideale zwarte jurkje voor op de tennisbaan nog nooit hadden gevonden. De conclusie luidde dat het ideale sportjurkje voor onze leeftijd en maten (nog) niet bestond, en dat vrouwen van een zekere leeftijd met te korte rokjes er snel ordinair uitzien. Het viel ons op dat rokjes van sportmerken maar in één lengte worden verkocht – en wat doe je dan als je bijvoorbeeld heel lange benen hebt? Algauw riepen de meiden: ‘Barbara, ga jij dat ideale sportjurkje dan maken. Dan worden wij je klanten.’
En toen riep ik met mijn grote mond: ‘Oké, deal!’
Ik dacht nog: hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn? Famous last words…
2013
Het idee een tennisjurkje te gaan ontwikkelen liet me niet los. Met mijn maat 46 en 86 kilo was het elke keer weer een bijna onmogelijke taak iets leuks te vinden. Ik kon het in elk geval proberen. Ik wist precies hoe het jurkje eruit moest zien: een V-hals (maakt slanker), een A-lijn (verbergt rolletjes) en een bovenlijfje dat de taille slank maakt. Het jurkje moest natuurlijk zwart zijn en de figuren van al mijn vriendinnen – van maat 36 tot 48 – flatteren en qua lengte ook nog aan te passen zijn.
Met mijn tekening en een paar meter stof ben ik bij een naaiatelier terechtgekomen, waar mijn schets werd omgezet in een patroon. Vier jurkjes later wist ik dat dit patroon nooit de jurk ging opleveren die ik voor ogen had. Terug naar de tekentafel dus. Wilde ik mijn droom najagen, dan moest ik het professioneel aanpakken.
2014
Ik kwam in contact met een ontwerper die voor een wereldberoemd designer had gewerkt, maar ook dit contact leverde niet het gewenste resultaat op. Ik liet het project even rusten en richtte al mijn aandacht weer op mijn gezin. Eigenlijk wachtte ik op een nieuwe impuls. Die, zoals altijd, per toeval op mijn pad zou komen.
2015
Tijdens de nieuwjaarsduik voor familie en vrienden ontmoette ik Sabine. Ze bleek fashiondesigner te zijn. Mijn hart begon direct sneller te kloppen toen ik haar A-lijnjurkjes zag die geïnspireerd waren op Jacky O. Het contact was snel gelegd en de zakelijke klik was er meteen. Binnen een paar maanden lagen er schetsen van mijn ideale sportjurkje. Wat een goed gevoel was dat! Het idee begon eindelijk concreet te worden.
Na heel wat onlineresearch stuitte ik op een sportkledingproducent in Portugal, die ook voor merken als Nike, Adidas en Salomon produceert. Ik las op de website dat de producent patent had op een technologie (no seam), waarbij niet wordt genaaid, maar naadloos wordt geplakt, met als resultaat een sluiker, eleganter silhouet in plaats van irritante bobbelige, gedraaide naden. ‘Gaat je nooit lukken,’ riep mijn Italiaanse stoffenleverancier, toen ik de naam van de Portugese producent liet vallen. Maar wel dus. De rondleiding in de fabriek overtrof al mijn verwachtingen. Zulke hoge kwaliteit, zo’n oog voor detail en oneindige technische mogelijkheden…
Na ons bezoek ging alles in een sneltreinvaart. Na een paar sessies met het creatieve team van onze producent en aanpassingen van Sabine op het ontwerp volgden de eerste twee – fantastische – prototypes.
Wat een feest om met zo’n professioneel bedrijf te werken. Inmiddels hangen er elf prototypes van het Lapeek jurkje in mijn kast. En hoe frustrerend het proces af en toe ook was, ik weet nu dat ik het nodig had om iets af te leveren wat honderd keer beter is dan het jurkje dat ik vier jaar geleden in mijn hoofd had.
2016
Hoe geweldig het ook was met een gerenommeerde fabriek te werken, ik had nog steeds geen goed passende proto’s. In januari besloot ik daarom de lancering met een jaar uit te stellen. Ondertussen bleven er nieuwe proto’s uit Portugal komen, die keer op keer werden aangepast door Sabine. Bij de tiende niet-passende proto besloot ik dat de les duur genoeg was geweest en nam ik afscheid van Sabine en van de fabriek. Mijn man roept altijd dat goede ondernemers verlies durven te nemen, zodat ze daarna weer verder kunnen. Die les nam ik op dat moment ter harte.
Ik besloot de Lapeek playdate voor vijftig dames op de golfbaan Amsteldijk ook zonder jurkje door te laten gaan. Het Lapeek concept gaat niet alleen om het jurkje, maar ook om het verbinden van vrouwen. Vriendinnen zijn als zussen; we delen elkaars smaak, liefde en passie voor sport. En hoe ouder we worden, hoe meer we gaan zien dat we niet zonder onze ‘zussen’ kunnen. Dat is wat ik wil bereiken met het Lapeek jurkje. Jaloezie kennen we niet, we gunnen elkaar het ideale sportjurkje en vinden het niet erg dat we elkaar in hetzelfde jurkje tegenkomen. Het jurkje schept immers een band.
Op zondagochtend 10 april ontving ik vijftig Lapeek vriendinnen die allemaal in zwarte (sport)kleding kwamen golfen. Het was waanzinnig om zo veel bekende en onbekende vrouwen samen te zien spelen. De Lapeek playdate was een groot succes, zelfs zonder jurkje. Het evenement gaf mij het gevoel dat ik iets bijzonders in handen had en dat ik vooral door moest gaan. Maar hoe?
In de maanden erop ben ik gaan brainstormen met ondernemers uit mijn omgeving. Onder anderen met buurman Len, die in de sportbranche zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Eerder durfde ik niet bij hem aan te kloppen, omdat ik me veel te klein voor hem voelde, maar nu ik in een impasse zat durfde ik ineens wel. Len moedigde mij aan vooral bij mezelf te blijven en opnieuw te beginnen. En hij introduceerde mij bij ontwerpster Ellen en productieman Hans.
Ellen toverde binnen zes weken een aantal ontwerpen tevoorschijn die veel eenvoudiger waren dan het jurkje van Sabine. En ze bracht mij in contact met patroonmaker Lex, die binnen drie maanden een serie geweldige patronen voor mij maakte.
Hans wist mij ervan te overtuigen klein te beginnen. Hij vond het een veel te groot risico 1.000 jurkjes te bestellen, het minimale aantal in Portugal voor twee modellen. Voorraad is killing en voorraad die je niet kunt verkopen al helemaal. Hij stelde voor een atelier in Nederland te zoeken dat raad wist met rekbare stoffen. Via Lex vonden we een atelier in Amsterdam, waar we twee proto’s lieten maken, die ik al een week later kon ophalen. En wat schetste mijn verbazing? Het Lapeek jurkje was eindelijk geboren! Was het perfect? Nee, nog niet… Maar ik wist: ik heb mijn dreamteam gevonden en ik ben er nu bijna. Wat een heerlijk gevoel was dat.
De rest van mijn belevenissen kun je lezen in mijn blogs, want in november 2016 ging mijn website online en begon ik met het plaatsen van blogs over de avonturen van Lapeek.
Blijf tennissen, blijf golfen, I’ll keep you posted!