2011

Ik verhuis met mijn gezin van Amsterdam naar Vinkeveen, waar ik lid word van de tennisclub. Daar maak ik kennis met mijn nieuwe damescompetitieteam. Het is liefde op het eerste gezicht. Zonder het met elkaar af te spreken dragen we tijdens de competitie altijd zwarte sportkleding en we tippen elkaar waar je de mooiste sportkleding kunt kopen. Die tips hebben we hard nodig, want perfect passende zwarte sportkleding is lastig te vinden, zeker gezien onze confectiematen, die variëren van 38 tot en met 46.
 

2012

Na een weekendje Antwerpen met het tennisteam vragen we ons op de terugweg af waarom we het ideale zwarte jurkje voor op de tennisbaan nog niet hebben gevonden. Het is ons opgevallen dat sportrokjes maar in één lengte worden verkocht waardoor veel vrouwen van onze leeftijd (denk aan 35+) er algauw ordinair uitzien. Onze conclusie: wij hebben het ideale tennisjurkje nog niet gevonden, omdat het voor onze leeftijd en maten (nog) niet bestaat. ‘Barbara, ga jij dat ideale sportjurkje dan maken! Dan worden wij je klanten.’‘Oké, deal!’ roep ik. En ik denk: hoe moeilijk kan dat nou helemaal zijn?
 

2013

Het idee laat me niet los. Met mijn eigen wisselende confectiemaat 42/44/46 is het elke keer weer een bijna onmogelijke opgave iets leuks te vinden. Ik weet precies hoe het ideale sportjurkje eruit moet zien: zwart, met een V-hals (maakt slanker), een A-lijn (verbergt rolletjes) en een bovenlijfje dat de taille mooi laat zien. En met een variabele lengte, want het maakt een groot verschil of je 1.65 of 1.85 meter lang bent. Ik ga naar een naaiatelier, waar mijn ideeën worden omgezet in een patroon. Twee proefjurkjes verder kom ik tot de conclusie dat ik professionele ontwerpers nodig heb. Terug naar de tekentafel dus.
 

2014

Via via kom ik in contact met twee ontwerpers die onder anderen voor Viktor & Rolf hebben gewerkt. Helaas vragen ze na maanden onderhandelen de hoofdprijs. Ik laat het project rusten, hopend op een nieuwe impuls.
 

2015

Tijdens een nieuwjaarsduik ontmoet ik de buurvrouw van een goede vriendin. Ze blijkt modeontwerpster te zijn. Wat een toeval! Wanneer ik op haar website haar A-lijnjurkjes zie, geïnspireerd op Jacky O., begint mijn hart sneller te kloppen. Binnen een paar maanden liggen de schetsen op mijn bureau, gevolgd door patronen en technische tekeningen. Het idee begint concrete vormen aan te nemen. En dus is het tijd op zoek te gaan naar de juiste stof. Bijna alle sportproducenten (Nike, Adidas et cetera) blijken een patent te hebben op hun stoffen. Maar op de stoffen van het Amerikaanse sportmerk Lululemon zit géén patent. In Italië, waar de technische stoffen voor onder meer Lululemon worden gemaakt, vind ik de stof voor mijn ideale sportjurkje. De stof is matzwart, 4 way stretch, ademend en sneldrogend. Geen strijkbout nodig – wat een feest! De stof blijft er als nieuw uitzien, ook na tig keer wassen, en is ook nog OEKO-gecertificeerd, wat wil zeggen dat er geen giftige stoffen in zitten. Goed, nu heb ik dus een ontwerp, een patroon, een technische tekening en de beste stof die ik me kan wensen. De volgende stap is de productie. Na drie prototypes is het me duidelijk dat traditionele naaiateliers niet de apparatuur in huis hebben om exclusieve sportkleding te maken. Ik stuit op een sportkledingproducent in Portugal die voor Nike, Adidas en andere grote merken werkt. Deze producent maakt het ene na het andere prototype, maar geen van de prototypes voldoet aan mijn verwachtingen. Met pijn in mijn hart besluit ik de lancering een jaar uit te stellen. 
 

2016

Ik gebruik de zomer om na te denken over het project. In juni bel ik op de gok een succesvolle ondernemer en investeerder in de sportbranche. Ik vraag hem of hij een keer naar mijn plan wil kijken. Geloof het of niet, maar de week erop staat deze man bij mij op de stoep. Hij hoort mijn verhaal aan en adviseert mij vervolgens mijn droom te blijven volgen, maar wel opnieuw te beginnen. En daarna deelt hij ook nog zijn waardevolle contacten met mij! Zo leer ik onder anderen Ellen kennen, een senior ontwerpster. Samen met haar ga ik terug naar de basis: een klassiek model met een rits, die je tijdens het sporten comfortabel hoog kunt doen – en na het sporten wat lager… En ik maak kennis met patroonmaker Lex, een oude rot in het vak. Een maand na deze kennismaking krijg ik een telefoontje dat ik mijn jurkje kan komen doorpassen. Wanneer ik dat doe, staan de tranen in mijn ogen. Ik weet: mijn droom is werkelijkheid geworden. Lex maakt daarna nog één prototype, waarmee hij de puntjes op de i zet.Op dit moment zijn we op zoek naar een atelier in Nederland dat een sizeset voor me kan maken, een serie jurken van maat 36 tot maat 46. Deze set gaan we doorpassen op heel veel vrouwen. Pas als we per maat de ideale gradering hebben gevonden, gaan we produceren. Ik wil dat per se binnen Europa doen, het liefst in Nederland. Al met al heb ik nu zestien prototypes van het Lapeek jurkje in mijn kast hangen. Ik heb met vier ontwerpers, zes patroonmakers, vijf ateliers en één producent samengewerkt. Het is een feest om met mijn huidige team te werken (met Ellen, Lex en Hans, die de productie regelt), maar ik heb de afgelopen jaren veel teleurstellingen moeten verwerken en frustratie gekend. Het hele proces was nodig om een jurkje af te leveren dat honderd keer beter is dan het eerste jurkje, dat ik vier jaar geleden liet maken.Wil je op de hoogte blijven van alle hoogte- en dieptepunten rondom Lapeek sportstyle? Lees dan mijn blog. Wil je geen blog meer missen? Laat dan je e-mail achter bij ‘stay in touch’.